5 λεπτά... για το Παραμύθι "Φλώρα: Ακολουθώντας τη μαγική πυξίδα"

Όταν μου ζητήθηκε από την Αλεξάνδρα Κλάδη να συμμετάσχω στη δραματοποιημένη αφήγηση του παραμυθιού της ενσαρκώνοντας την κυρά Μάρω (με τον δανεισμό της φωνής μου), ενθουσιάστηκα. Είπα αμέσως ναι και μετά την ολοκλήρωση της ηχογράφησης ένιωθα όλο και μεγαλύτερη την ανάγκη μου να ζητήσω από την Αλεξάνδρα να παρασταθεί αυτό το παραμύθι.

Η ανάγκη αυτή πήγαζε από την αγάπη που ένιωσα για αυτό, τις παιδικές μνήμες που ξύπναγε μέσα μου, κάθε φορά που το διάβαζα ή το άκουγα, τα μηνύματα που περνούσε και τον τρόπο που με έκανε να αισθάνομαι και πάλι παιδί.

Σαν από μαγικό ραβδί η ευχή μου πραγματοποιήθηκε και τώρα είμαι εδώ, μαζί με την Αλεξάνδρα, να συζητάμε για τη «Φλώρα» μας!

Πως σου γεννήθηκε η ιδέα να κάνεις ένα παραμύθι και πιο συγκεκριμένα αυτό το παραμύθι "Φλώρα: Ακολουθώντας τη μαγική πυξίδα";

Η «Φλώρα» είναι το πρώτο μου παραμύθι. Το έγραψα περίπου πριν δέκα χρόνια μετά από παρότρυνση του μπαμπά μου, ο οποίος είχε αναγνωρίσει την ικανότητά μου να πλάθω ιστορίες. Εγώ μέχρι τότε δεν είχα κάποια τέτοια ανάγκη, αλλά καθώς μου αρέσουν οι προκλήσεις, μέσα στις επόμενες μέρες, έκατσα και το έγραψα! Η ιστορία της Φλώρας έμεινε για αρκετά χρόνια στο συρτάρι μέχρι να βρει τον δρόμο της και να εκδοθεί από έναν μεγάλο εκδοτικό οίκο. Η διαδικασία της συγγραφής του συγκεκριμένου έργου ήταν κάπως μαγική.

Από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη, δεν ήξερα που θα με πάει. Απλά έγραφα χωρίς να είναι τίποτα προκαθορισμένο. Το νόημα αυτής της ιστορίας το κατάλαβα μετά την έκδοσή της. Όσο το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα, τόσο έβλεπα να ξεπηδούν μέσα από τις λέξεις, αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία και επιρροές από τις ιστορίες που μου έλεγε η γιαγιά και ο παππούς.

Η «Φλώρα» συμβολίζει για εμένα τη μαγική διαδικασία κατά την οποία οι παιδικές μας εμπειρίες αναδιπλώνονται και ξετυλίγονται κατά τη διάρκεια όλης της ενήλικης ζωής μας. Σημαίνει το πόσο μπορούμε να επηρεαστούμε από πράγματα που ασυνείδητα κουβαλάμε μέσα μας.

Με ποιον χαρακτήρα ταυτίζεσαι πιο πολύ; Με την πονηρή αλεπού, τον χορτοφάγο λύκο, την αθώα Φλώρα, το χαρούμενο σπουργίτι ή την λαμπερή νεράιδα;

Νομίζω ότι οι ρόλοι αυτοί εναλλάσσονται μέσα μας στα διάφορα στάδια της ζωής μας. Κάποιες φορές είμαστε αθώοι σαν τη Φλώρα, άλλες φορές είμαστε σωτήρες και προστάτες όπως ο λύκος, άλλες πάλι λειτουργούμε με εγωισμό όπως η αλεπού. Ποτέ δεν είμαστε ή το ένα ή το άλλο, είμαστε λίγο από όλα. Τα ψυχολογικά αυτά αρχέτυπα είναι χρήσιμο να τα παρατηρούμε και να δεχόμαστε πως καθώς εξελισσόμαστε, περνάμε από όλα τα στάδια. Οπότε, η απάντησή μου είναι ότι είμαι όλοι οι ήρωες μαζί και ταυτόχρονα κανένας.

Πιστεύεις πως καθένας από εμάς χρειάζεται όπως η Φλώρα μια "μαγική πυξίδα" για να μπορέσει να φτάσει στον στόχο του τελικά;

Ναι, πιστεύω πως όλοι χρειαζόμαστε πυξίδες, σημαδούρες, πινακίδες, χνάρια και μονοπάτια που μας δείχνουν τον δρόμο προς τους στόχους μας. Η δουλειά μας είναι να τα αναγνωρίζουμε και να μην τα προσπερνάμε. Χωρίς αυτά, μπορεί να κάνουμε ζιγκ ζαγκ μέσα στο δάσος της ζωής χωρίς να φτάνουμε τελικά εκεί που θέλουμε. Ας έχουμε λοιπόν τα μάτια της καρδιάς μας ανοιχτά!

Ποια η σχέση σου με τα ζώα; Επηρεάστηκες απο αυτή; Ενέταξες συμπεριφορές του κατοικιδίου σου;

Τα ζώα τα αγαπώ γιατί ζουν ενστικτωδώς. Είναι αυτό που είναι, δεν φορούν τα πολύπλοκα στρώματα της κουλτούρας, όπως ο άνθρωπος. Οι ανθρωπομορφικές συμπεριφορές που δίνουμε στα ζώα μέσα στα παραμύθια, είναι μια αυθαίρετη διαδικασία η οποία, κατά τη γνώμη μου, κάπως τα αδικεί. Η αλεπού, για παράδειγμα, δεν είναι πονηρή. Η πονηριά είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Καθώς όμως τα ζώα έχουν αυτήν την άμεση σχέση με το περιβάλλον τους, όπου κανένα κοινωνικό πρότυπο δεν τη διαβάλλει, είναι πιο κοντά στην ψυχολογία των μικρών παιδιών.

Έτσι, χρησιμοποιώντας τις μορφές των ζώων, προσπαθούμε εμείς οι μεγάλοι να έρθουμε σε επαφή με τα παιδιά. Γι’ αυτό τα ζώα είναι τόσο συχνά οι πρωταγωνιστές των παραμυθιών μας.

Τι τελικά θέλεις να περάσεις στα παιδιά και το κοινό σου με αυτό το παραμύθι;

Θα ήθελα να δώσω το έναυσμα να ανιχνεύσουμε μέσα μας τους διάφορους αυτούς ρόλους, χωρίς όμως να τους προσδίδουμε τις έννοιες «καλός» ή «κακός». Να αγκαλιάσουμε όλες τις πλευρές μας με αγάπη και συμπόνια και μέσα από την κατανόηση αυτή να μπορέσουμε να συγχωρέσουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας για τα λάθη μας, αναγνωρίζοντας ότι τα λάθη είναι μέρος της ζωής και ότι τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς προσπάθεια.

Συνέντευξη: της Αλεξάνδρας Κλάδη, στην Γιώτα Ευσταθίου (μέλος της ομάδας του nevronas.gr)

Βρείτε το Βιβλίο εδώ...